Сення Маладзечна сустракае «Дажынкі» (фотарэпартаж)

Чуткі пра тое, што электрычкі ў горад Сонца ў святочныя дні будуць адменены,  не спраўдзіліся. Зайшоўшы ў цягнік а 2-ой гадзіне дня  была здзіўлена: людзей як і ў звычайныя дні.  Ажыятажу няма.

Праз дзве гадзіны — і мы на месцы. На маладзечанскім  вакзале ўсе ў асноўным спяшаюцца наадварот, з горада, прычым у кожнага  другога —  болей чым дзве торбы з пакупкамі. Але прыехаўшы на «аб’ект» вызначылася, што далей вандраваць будзе не так легка. Па ўсім горадзе размешчаны пункты пропуску з металадытэктарамі. Навокал ля кожнага — па шыльдзе са спісам рэчаў, якія забаронена праносіць:

Ужо ля выхада з вакзала мяне і чакаў такі «сюрпрыз».

«Жынчыны — да жанчын, мужчыны — да мужчын» — кажуць міліцыянеры.

Мінус дваццаць хвілін у чарзе. На гадзінніку — за чатыры гадзіны.  Практычна адразу за кардонам сустакаюць музыкі — адчуваецца свята. Але музыкі пакуль не «дажыначныя», а «свае», мясцовыя.

Вуліцы запалонены бясконцымі павільёнамі, кіёскамі. З маладзечанскімі ды мясцовымі пакупнікамі мяшаюцца ў адным натоўпе і ўдзельнікі культурных мерапрыемств — ад народных танцавальных калектываў да музык. Адзенне выдае.

Дзіўнаватыя выразы на шыльдах…

Робяць смешныя фатаздымкі…

А хто знаходдзіць свой Эдэм:

Смажаць шашлыкі…

…і тут жа іх з’ядаюць

А для кагосьці «Дажынкі» — гэта шанец стаць каралевай:

Вуліца з усялякімі кафэ і рэстаранамі, майстар-класамі па беларускіх стравах сканчваецца.

Некаторыя  спыняюцца ля плошчы насупраць усталяванага да «Дажынак» манітора, па якім перыядычна транслююць «гаспадарчыя» навіны.

Праўда, жадаючых глядзець гэта — няшмат. Практычна з дзесятак пляцовак па ўсім горадзе, кірмашы і выставы вабяць людзей канешне больш.

Прадаўцы ж «дамавічкоў» заманьваюць пакупнікоў арыгінальнай рэкламай:

А страшныя манекены часоў СССР на фоне надпісу «Беларусь» мяне чымсьці спужалі нават

Выходжу далей з-за межаў вуліцы з павільенамі. Мінуючы чарговы пункт пропуску ўздыхаю лягчэй — хоць не трасуць на выхадзе. Скараціўшы шлях праз двары і не здагадаешся, што ў горадзе свята. Толькі  гукі і музыка парушаюць падманлівы спакой. Ды і двары, калі зайсці паглыбей у горад,  яшчэ не страцілі прыкмет перабудоў.

Зноў вяртаюся да цэнтру горада. Увесь ен перакрыты і сцеражэцца міліцыяй ды людьзмі ў цывільным. Праблема ўся ў тым, што можна было б абыйсціся без гэтых пераходаў з — у цэнтральную частку горада. Але ўсе павільены з часам нібы адгаліноўваюцца па вуліцах , і прыходзіцца ці доўга вяртацца назад, ці скарачаць шлях, выходзячы і ўваходзячы праз кардоны.  Дзякуй мне, што у мяне ж самой не было забароненых рэчаў. А вось знаемая, што праходзіла перад мной,  ажно дзесяць хвілін угаворвала яе пусціць — яна без аніякіх думак накупляла на кірмашы некалькі банак соку ў папяровых пакетах і выйшла з дзіцём «за мяжу». Вярнуцца зноў на тарговыя вуліцы без спрэчак знаемай не пашчасціла.

Я зноў у цэнтры. І ўсе пачынаецца зноў. Тых пустых двароў нібы і не было.

А ля машыны з надпісам «Захаваем жыцце» цэлы натоўп. Відаць, нейкая акцыя.

Чаго тут толькі няма… Больш за ўсе шакавала «пераносная» цырульня… Я яшчэ такога не бачыла. І як вызначылася, яна карыстаецца попытам.

Галоўнае ж мерапрыемства — узнагарода пераможцаў, —  адбываецца ў парку Перамогі. Але ж, канешне, туды ўваход пільнуецца яшчэ больш жорстка, чым цэнтральныя вуліцы.  Чуваць, здаецца Дарафееву… Наўсцяж плоту ля парку — у цывільным. Пакуль праходжу мімаходзь, некаторыя прама ўглядаюцца ў вочы, не адпускаючы позірк. Хапае мне толькі сыйсці з тратуару на шырокую дарогу як да мяне падбягаюць людзі з рацыяй і просяць вярнуцца туды, дзе я шла раней.

Зноў вырашаю выйсці з «цэнтру» і пашукаць на сваю галаву «прыгод».

Навокал, відаць, змяшчаецца адзін з галоўных уваходаў у парк. Пад чорнай тканінай канструкцый хаваюцца металадэтэктары. Я сфатаграфавала гэта (з-за чаго пытым і затрымаюся на гэтым жа пункце пропуску)…

Вунь тое самае месца, што так моцна сцеражуць ад людзей . Зараз там, відаць, цэрэмонія ўзнагароджання.

Але вяртаюся назад. І якраз у час — сустракаю першых пераможцаў Дажынак-2011

Далей жа нясуць чамусці звернуты сцяг…Хм.

Усе ўдзельнікі ўзнагароджаны і ідуць да аўтобусаў,  я ж  вяртаюся зноў праз «мяжу»… Пятнаццаць хвілін чаргі. Нават вольныя зараз чыноўнікі сталі за мной. Чалавек пасярэдзіне мне падаўся вельмі знаемым. Нахабна і нечакана павярнуўшыся, фатаграфую іх перад самым носам. І сапраўды, пазней успомніла — міністр адукацыі РБ Сяргей Маскевіч. Ды яшчэ Аляксандр Радзькоў побач.  Во як бывае. Усе людзі.  Праўда, цягнулася гэта ня доўга, пасля некалькіх званкоў «куды трэба» яны прайшлі бокам… Я ж засталася ў чарзе.

Ды яшчэ мне «пашанцавала» так, што я прайшла чаргу ажно два разы. Звычайна і па «vip-замове». У мой твар ўглядаўся доўга нейкі тлусты міліцыянер, а потым пазваў да сябе. Сказаў паказаць ноутбук, а з фатаапаратам падыйсьці яшчэ да аднаго.  Мой сціплы фатаапарацік ну аніяк не трапляў у спіс забароненых рэчаў (недазвалялася ўносіць аб’ектывы даўжэй за 4 сантыметры). І праўда, справа не ў аб’ектыве — тут мяне папрасілі паказаць фатаздымкі той самай галоўнай  «проходнай» у парк. І выдаліць. Ну я і пачала гартаць фатаздымкі… Ніякіх металадэтэктараў. Анічога… Ну проста гартала я спачатку фота, а не з канчатку… Але дзядзя міліцыянер гэтага не заўважыў) Выбачаюся за маленькі падман.

На плошчы змешваюцца гукі з некалькіх музычных пляцовак. А ў небе летае жоўтае Цуда-Юда з парванай эмблемай «Дажынак», якое нібы трымаюць за стужку міліцыянеры

Ды і не толькі ім, а яшчэ і дзеткам, падабаюцца паветраныя шарыкі

Актыўна працуюць мае калегі, і так жа актыўна «працуюць» тыя ж дзеткі. Бегаючы перад камерай…

На гадзінніку — шэсць. Паціху людзі стамляюцца. Да мяне на лаву падсаджваюцца два мужчыны. Глянуўшы на ўсе мае «абсталяванне» пачынаюць спачатку самі абмяркоўваць сучасныя тэхнічныя магчымасці, а потым і разам са мной. Праз яшчэ некалькі хвілін падыходзіць мастак, што сядзіць навокал і ніяк не дачакаецца сваей «кліентуры». Пытае, ці можна праз Інтэрнет даведацца пра надвор’е на заўтра. «Дык вось што турбуе усіх гасцей! — кажу я. — Чаму ж не?» 16 градусаў без дажджу. Няблага. Ды і мастак, відаць супакоіўся. Заўтра яшчэ будзе час для «рэваншу»…

А на самой плошчы зараз спявае песні моладзь. Як толькі музыка пачынае набываць нацыянальныя гукі, старыя падаюцца ў пляс

Пачынае цямнець. 18-30. Уключаюць па-троху ліхтары. Цяпер парк адчынены пасля ўрачыстага ўзнагароджання, і людзі накіроўваюцца туды. І я крочу. Пераходзячы дарогу, саступаю аркестру, што ідзе з музыкай па Вялікім Гасцінцы.

А ў парку тым часам заўважаю такія непрыкметная дрэўцы. На «Дажынкі» пасадзілі ажно цэлую алею. Па кожным дрэўцы на горад, у якіх проходзіла свята раней.

18-40. Хутка ж цямнее па восені! На беразе парк увесь свеціцца.

Уключаюць і каляровыя фантаны.

18-53. Не ўтрымліваюся, каб не пагуляцца з фатаапаратам і гэтым каляровым светам… На мяне дзіўна паглядаюць людзі, калі бачаць як я махаю камерай, а я так жа дзіўна ўглядаюся ў дысплэй)

Ну і, нарэшце, яшчэ адно фота. Так-так, нармальнае фота, у адрозненні ад чатырох апошніх.)

На гадзінніку стрэлка гадзін забегла за лічбу 7. Панарама горада з парку Перамогі, мяне абдымае цемра. Крочу дадому. І аніякіх кардонаў — як слаўна!

Вось такім і быў першы дзень «Дажынак-2011» у Маладзечне.

З вамі вандроўнічала Аксана Ельяшэвіч.

Фота аўтара