У кожнага чалавека ў жыцці ёсць мара, але з узростам яна мяняецца. Успомніце, як многія дзяўчынкі ў дзяцінстве марылі стаць акторкамі, спявачкамі, мадэлямі, а хлопчыкі хацелі стаць пажарнымі або паляцець у космас. У адных гэта жаданне перарасло ў мэту, а іншыя з усмешкай ўспамінаюць свае дзіцячыя мары. Мая мара быць журналістам стала мэтай. І прычым вельмі даўно.
Я ведаю, што журналістыка — адна з самых небяспечных прафесій, бо соваць свой нос, каб быць у курсе ўсіх навін не заўсёды сканчаецца дабром. Але ўпрыгожаны твар або хамства з боку «зорак» шоу-бізнесу сёння не параўнацца з тым, як рызыкавалі журналісты падчас Вялікай Айчыннай вайны. Прафесія журналіста вельмі старажытная. Бо, пагадзіцеся, ва ўсе часы людзям цікава і важна пазнаваць навіны. Быць у курсе падзей. І я хачу крыху распавядаць пра тое, што рабілі франтавыя ваенныя журналісты, рэпарцёры, рэдактары і дыктары ў той час.
Пісаць пра вайну маглі толькі пэўныя выданні, якія маюць права пасылаць сваіх карэспандэнтаў на фронт. Ваеннымі журналістамі часта за ўсё станавіліся пісьменнікі, паэты, сцэнарысты, увогуле, людзі творчыя, якія маглі прыгожа і правільна гаварыць, выразна выкладаць свае думкі, якія шмат чыталі, абдумвалі, аналізавалі і мелі ўласнае меркаванне на прачытаны матэрыял. Акрамя таго, мяне вельмі здзівіла, што ім неабходны не толькі вопыт журналіста, але і ўладанне для працы на фронце ваенных ведаў у абавязковым парадку. Галоўнай задачай ваенных карэспандэнтаў з’яўлялася прадставіць байцоў і камандзіраў Чырвонай Арміі, якія добра валодаюць ваеннай тэхнікай і тактыкай вядзення бою, паказаць іх хітрасць у барацьбе з ворагам і нянавісць да ваенна-фашысцкім захопнікам, а таксама правільнае выкананне загадаў камандавання. І ўсё гэта, вядома, на мой погляд, давалася зусім нялёгка.
Бывала і такое, што ваенныя журналісты часам самі складалі гераічныя факты, але часцей за ўсё супрацоўніку СМІ трэба было як след папрацаваць, каб атрымаць матэрыял. Для гэтага ў час Вялікай Айчыннай франтавыя кінааператар не стралялі і не кідалі гранат, але нярэдка ішлі і знаходзіліся на перадавой у «гарачых кропках» разам з салдатамі, якія сыходзяць у бой, працавалі звычайна парамі. Рэдакцыі патрабавалі ад сваіх карэспандэнтаў матэрыял, не цікавячыся, якой цаной будуць здабытыя гэтыя звесткі. Таму журналістаў прапашча больш за ўсё. Амаль кожны з іх быў паранены, кожны другі цяжка паранены, кожны чацвёрты забіты. З кожным лёс размясціўся па-свойму.
Як бачыце, праца журналіста падчас ваенных дзеянняў патрабавала адмысловага склада характару, розуму, адвагі і адчайнасці. Таму неацэнны подзвіг журналістаў, якія ваявалі пяром і фотаапаратам і таксама якія ўнеслі свой уклад у нашу Перамогу! Мы вамі ганарымся!
