Акрамя таго, што 21 лютага – Дзень роднай мовы, дык яшчэ і дваццацігоддзе з моманту выхаду ў свет кнігі «Тазік беларускі» удзельнікаў руху «Бум-Бам-Літ». Эпатажны і авангардны беларускі паэт валодае моцнай мовай і словам. Пераканацца ў гэтым сабралася цэлая аўдыторыя журфака БДУ.
Чытанне пачалося з той самай рарытэтнай кнігі. Той, хто раней сустракаўся з творчасцю гэтага паэта, уяўляе сабе ўсю адметнасць яго падачы:
Я не люблю чытаць свае вершы з паперкі, бо яна робіцца нейкай мяжой паміж мной і аўдыторыяй.
Праз некаторы час асалода слухачоў напоўнілася жвавымі адказамі паэта наконт розных рэчаў, што напаўняюць творчы шлях. Працягваць чытаць вершы было цяжэй: пытанні сыпаліся з розных куткоў аўдыторыі. Шмат каго цікавіла, адкуль жа бяруцца натхненне і ідэі для вершаў.
Яны прыходзяць досыць нечакана. Калі еду ў грамадскім транспарце, калі іду да метро, калі раблю нешта механічнае. Напрыклад, пілую сукі на грушы ў вёсцы ці плот рамантую. Але больш за ўсё — гэта ўражанне ад сваіх сноў. У сваім вершы я маўчу як партызан, што гэта сон, думаю, тым яно і цікавей.
Дзяўчыны, якія прысутнічалі на сустрэчы, не хавалі свайго захаплення.
[metaslider id=»96737″]
Некаторыя вершы Віктара Жыбуля маюць даволі . Напрыклад, «Сенегал» паэту прыйшлося чытаць нават у школе, нягледзячы на згадкі порна і марыхуаны. Дзеці самі захацелі пачуць яго ўжывую, нагледзеўшыся ролікаў на YouTube. Аднак жа ў творчасці Віктара нельга знайсці ніводнага мацюка.
Мацярыцца ў жыцці – крайнасць, а ў вершах — залежыць ад сітуацыі. Можна знайсці прозу з мацюкамі, і гэта лічыцца ў парадку рэчаў. Сам я не прыхільнік таго, каб нагружаць тэкст такімі словамі, бо вершы тады гучаць па-лабавому, а я так не люблю. Калі людзі размаўляюць мацюкамі – гэта прыкмета нявыхаванасці. Калі інакш людзі звязаць слова не могуць, гэта сведчыць не на карысць іх узроўню.
Часта, калі нас заклікаюць назваць любімых пісьменнікаў, усё вылятае з галавы. А ўжо потым думаем: ой, чаго ж я таго і таго не назваў, яны мне так падабаюцца! Віктар жа не збянтэжыўся і пералічыў людзей, якія яго натхнялі. Паэзія футурыстаў захапляе яго як нішто іншае. Апошні прачытаны аўтар — Уладзімір Дубоўка. Такія паэты, як Давід Бурлюк, Аляксей Кручоных, Віктар Казлоўскі, Уладзімір Маякоўскі, празаік Лукаш Калюга заўсёды ішлі па жыцці побач.
[metaslider id=»96802″]
Пры выяўленых акторскіх здольнасцях паэта, абыйсці тэму кінематографа не бачылася рэальным.
Мне падабаюцца Альфрэд Хічкок, які быў эксперыментатарам свайго часу, Пітэр Уір. Некаторы час была цікаўнасць да чорна-белага кіно 20-х гадоў. Вельмі падабаюцца амерыканскія камедыі з удзелам братоў Марксаў, дзе больш задзейнічаны міміка і жэсты, чым гутарка.
Пасля наіўных пытаннях наконт таго, ці можна пражыць на заробак пісьменніка, прагучаў даволі актуальны вокліч: ці ўжывае Віктар допінг дзеля творчай дзейнасці? Ну, алімпіяда як-ніяк.
Калі каву лічыць допінгам, то так. Зранку даволі сонны стан, трэба неяк сябе ўзбадзёрыць.
[metaslider id=»96827″]