Трагедыя Шэкспіра загучала ў сценах Тэатра юнага гледача на мове, у якой для пачуцця паміж двума асобамі ёсць асаблівае слова —каханне. То самае, што ўзнікае ніадкуль і становіцца гісторыяй цэлага жыцця, а ў шэкспіраўскім варыянце нават смерці.
Першыя персанажы на сцэне — каралеўскія шуты. На працягу ўсяго спектакля чорцікі з бубенцамі насміхаліся над сваркамі і бойкамі сем’яў. Дзякуючы музыцы, гэтыя бойкі былі падобныя на сцэны з Байцоўскага клуба Дэвіда Фінчэра. Вельмі сучасна для дзеянняў Вероны таго часу.
Навамоднасць пастаноўкі праяўляецца яшчэ і ў тым, што палова акцёраў былі падобныя на ўдзельнікаў шоў «Танцы». Такія асацыяцыі выклікалі бясформенные шэрыя адзення, у тым ліку, у якіх паўстаў перад гледачом сам Рамэа. А вось яго каханая зусім не асучаснілась. Але больш за ўсё запалі ў душу маскі танцорак! Чалавечыя цела з звярынымі тварамі дастаўлялі па-сапраўднаму эстэтычнае задавальненне сваёй харэаграфіяй на сцэне.
А лепшы дадатак да спектакля — добрае святло. Часам святло робіць палову працы, і гэта якраз той выпадак. Змены адценняў трымаюць у эмацыйным напружанні да апошніх секунд. Пераломныя моманты — гэта вытанчаны колер і гук на сцэне.
Гісторыя для гледача не новая, і існуе маса яе візуалізацыі. Але вянчанне Рамэа і Джульеты было па-асабліваму чароўным у гэтым спектаклі. Героі кружыліся ў шлюбным танцы, як быццам у музычнай скрыначцы балярына. У той самай, што калісьці дарыла мне бабушка.А на фоне гэтай дзіцячай наіўнасці разгортвалася пошлая невысакародных сувязь іншых персанажаў. Напэўна, мы ўсе верым у гэтую чысціню пачуцця, таму нам так запала ў сэрцы гэтая гісторыя двух умілаваных, якія проста хочуць быць разам супраць усяго свету.
Падводзячы вынікі, складана сказаць, што я атрымала сапраўднае эстэтычнае задавальненне, зрабіла нейкае адкрыццё. Гэта была пастаноўка, якая павінна быць у рэпертуары кожнага тэатра. Складана ўнесці нешта больш цікавае ў гэтую гісторыю, каб змяніць кут гледжання на гэты твор. Напісанне рэцэнзіі на ўбачанае было для мяне няпростай задачай. Шэкспіра можна толькі ўсхваляць, таму што ён застаецца актуальным праз столькі стагоддзяў.
