У краме «Акадэмкніга» не ведаюць роднай мовы!

Каб набыць некаторыя кнігі, я пайшла ў адну з лепшых кнігарняў Мінска. Менавіта ў «Акадэмкнізе» прадаўцы заўсёды адрозніваліся ветлівасцю і дасведчанасцю ў сваёй справе. Але так я думала толькі да гэтага выпадку.
Заходжу ў аддзел беларускай філалогіі. Не паспела яшчэ паглядзець кнігі, як да мяне адразу звяртаецца прадавец-кансультант: «Девушка, Вам что-то подсказать?» «Падкажыце, калі ласка, дзе я магу паглядзець літаратуразнаўчы слоўнік Рагойшы?» Дзяўчына здзіўлена глядзіць на мяне. Яна, напэўна, слаба зразумела, што мне трэба. «Словари у нас вот там», — кідае з адчэпкай, паказваючы рукой на паліцу з тлумачальнымі і руска-беларускімі слоўнікамі. «Мне патрэбны слоўнік літаратуразнаўчых тэрмінаў.» Прадавец раззлавалася: «Сразу нормально объяснять надо!»
Нарэшце, я разлічвалася за доўгачаканы слоўнік. Прадавец, напэўна, уздыхнула з палёгкай. Але ж самае цікавае было наперадзе. «Мне яшчэ дзве асадкі, калі ласка». «Девушка, Асадов словарей не издавал! Его сборники в художественной литературе», — амаль крычала касір. Незразумела, чым была апасродкавана яе злосць. Калі я патлумачыла, што мне патрэбныя ручкі з сінім стрыжнем, у адказ пачула незадаволенае «Извините!»
Слоўнік (хоць і з цяжкасцямі)  набыты, асадкі таксама, але дзеля цікаўнасці вырашаю схадзіць яшчэ і ў кнігарню «Цэнтральная», дзе  прашу паказаць мне той жа слоўнік. Прадавец ветліва дапамагае мне, паказвае некалькі выданняў і, на маё прыемнейшае здзіўленне, адказвае на чыстай беларускай мове.

А калі мне зноў спатрэбіцца  набыць што-небудзь у «Акадэмкнізе», за дапамогай пайду да японцаў або кітайцаў, бо іх мова для прадаўцоў больш звыклая і зразумелая, чым беларуская.