Выбіраючы суразмоўцу для інтэрв’ю, я адразу падумаў пра дырэктара СШ №16 г. Оршы, у якой я вучуся — пра Галіну Якаўлеўну Кабешаву. Мне захацелася даведацца, чаму яна выбрала прафесію педагога, і што сёння значыць для яе школа.
— Галіна Якаўлеўна, вы выбралі высакародную прафесію-настаўнік. А кім вы марылі стаць у дзяцінстве
— Так, прафесія настаўнік — самая высакародная з усіх існуючых. Гэта маё цвёрдае перакананне. І яно сфарміравана ў самым далёкім дзяцінстве, калі мой бацька з вялікай павагай расказваў пра сваіх настаўнікаў. Затым быў прыклад майго першага настаўніка — Івана Іларыёнавіча Каробкіна, настаўнікаў старэйшай школы, якія заўсёды былі прыкладам сумленнасці, высакароднасці, праўдзівай інтэлігентнасці. Так, ужо ў дзяцінстве я хацела стаць настаўнікам.
— Што было вызначальным для вас, калі вы выбіралі навучальную ўстанову?
— Вызначальным пры выбары навучальнай установы стаў прыклад зноў жа любімага настаўніка, класнага кіраўніка Хахлавы Марыі Ісакаўны, якая выкладала рускую мову і літаратуру. Яе ўрокі літаратуры і маральнасці сталі вызначальнымі пры выбары вуза — філалагічны факультэт Магілёўскага дзяржаўнага педагагічнага інстытута імя Аркадзя Куляшова.
-Вы калі-небудзь ўяўлялі, што будзеце дырэктарам? Як вы да гэтага прыйшлі?
— Не, не ўяўляла, што буду дырэктарам. І не імкнулася ім стаць. Проста працавала, вучылася ў вопытных педагогаў, удасканальвалася прафесійна, і калі працавала настаўнікам, і калі стала намеснікам дырэктара па выхаваўчай рабоце. Любую працу старалася выконваць з поўнай аддачай і так, каб задавальненне ад яе вынікаў было не толькі ў мяне, але і ў маіх вучняў, іх бацькоў. Імкнулася ў любой справе працаваць на вынік: сур’ёзна рыхтавалася да ўрокаў, падрыхтавала шмат пераможцаў алімпіяд, многія мае вучні пайшлі па маіх слядах — сталі настаўнікамі і сёння радуюць мяне сваімі поспехамі. Працуючы намеснікам дырэктара па выхаваўчай рабоце, разам з навучэнцамі вывела школу на прызавыя месцы.
— Як часта вам даводзіцца сутыкацца з цяжкасцямі на працы?
-Штохвілінна. Але пераадоленне цяжкасцей — заўсёды творчы працэс, калектыўны. І калі побач каманда сапраўдных прафесіяналаў — намеснікі, педагог-псіхолаг, сацыяльны-педагог, настаўнік-дыфектолаг, педагог-огранізатар, сакратар, інжынер-праграміст і радавыя педагогі — ніякія цяжкасці не страшныя.
— Галіна Якаўлеўна, якія парады вы далі б пры выбары прафесіі?
— Пры выбары прафесіі трэба слухаць толькі сваё сэрца, сур’ёзна абдумаць, што табе падабаецца, у якой прафесійнай вобласці ты зможаш прынесці карысць сабе, грамадству, стаць у канчатковым выніку паспяховым чалавекам.
— Дырэктар школы-гэта кіраўнік вялікага калектыву. Як вам атрымоўваецца з’яднаць супрацоўнікаў, бо акрамя нарад і сходаў, вы выкладаеце яшчэ ўрокі?
— Кіраўнік-гэта вельмі адказная і няпростая роля. Тут неабходна валодаць вялікім запасам цярпення, навыкам зносін з людзьмі, таму што да дарослых людзей, гэтак жа, як і да дзяцей, патрэбен пэўны падыход.
Праводзіць урокі з дзецьмі — для мяне гэта вялікае задавальненне. Часам глядзіш у вочы вучняў і бачыш шчырасць душы дзіцяці, і раствараешся ў гэтай чысціні. У дзяцей няма фальшу, пасярэдніцтва. Таму ў мяне не ўзнікае складанасцяў весці ўрокі і кіраваць калектывам.
За гэты год, праведзены на пасадзе дырэктара школы, я спадзяюся, што ў мяне атрымалася размясціць да сябе калектыў педагогаў і работнікаў школы. Усё будуецца на даверы, узаемаразуменні. Вядома, на працягу года ўзнікалі непрадбачаныя працоўныя моманты, але мы знаходзілі выхад. Падводзячы вынікі года, я задаволеная праведзенай працай, і думаю, першую прыступку ўжо пераадолела.
— Дзякуючы вам наша школа вельмі моцна змянілася, яна стала больш сучаснай. Што б вам хацелася зрабіць? Які вы бачыце школу заўтрашняга дня?
— У маім разуменні школа-гэта храм. Вельмі хочацца, каб гэта разуменне было сфарміравана ў кожнага ўдзельніка адукацыйнага працэсу: вучняў, іх бацькоў, педагогаў. І кожны, пераступаючы парог храма навукі, з глыбокай павагай ставіўся да вучэння, да педагога, да дзіцяці.
— Галіна Якаўлеўна, завяршаючы нашу гутарку, якімі словамі вам хацелася б звярнуцца да педагогаў і навучэнцаў вашай школы?
— Школа-гэта вялікая сям’я. І абавязковая ўмова для кожнага члена гэтай сям’і — любоў. Для педагога-гэта безумоўная любоў да вучня, дзіцяці. А інакш як? Для вучня-гэта любоў да працэсу пазнання, да вучэння. А інакш навошта? І, безумоўна, ўзаемапавага кожнага члена сям’і і ў дачыненні да самога маленькага, і да самага мудрага.
Апытваў Станіслаў Рабцаў,
вучань СШ № 16.
