Палескі дыялект-гэта дыялект усходнеславянскай мовы, які выкарыстоўваецца ў Палессі, рэгіёне, які распасціраецца на тэрыторыі Беларусі, Украіны і Расіі. Палессе з’яўляецца ўнікальнай гісторыка-геаграфічнай вобласцю, дзе змешваюцца культурныя, лінгвістычныя і этнічныя ўплывы.
Асаблівасці Палескага дыялекту ўключаюць вымаўленчыя, лексічныя і граматычныя асаблівасці, якія адрозніваюць яго ад іншых дыялектаў ўсходнеславянскай мовы. Напрыклад, у Палескім дыялекце можа быць выкарыстаны адмысловы набор фанетычных гукаў, а таксама ўнікальныя лексічныя адзінкі і граматычныя канструкцыі.
Палессе адрозніваецца ад іншых рэгіёнаў Беларусі сваім незвычайным кліматам, колькасцю вадаёмаў, жыццядзейнасцю грамадзян, якія пражываюць на тэрыторыі Палесся, а таксама палескім дыялектам.
Як зона старажытнаславянскага рассялення Палессе доўгі час захоўвала архаічныя
Рысы ў культуры і народным побыце, што заўсёды прыцягвала ўвагу даследчыкаў Славянскага этнагенезу. Асабліва каштоўнай крыніцай інфармацыі пра гісторыю палескага краю з’яўляюцца мемуары ю. Крашэўскага “Успаміны пра Валынь, Палессе і Літва”.
У дадзеных мемуарах ю. Крашэўскі даволі шырока асвяціў жыццядзейнасць Палескага грамадства. Менавіта таму мы маем магчымасць азнаёміцца з гістарычнымі падзеямі тых гадоў, асаблівасцямі жыцця і побыту насельніцтва, а таксама звычаямі нашага народа.
ПРЫКЛАДЫ СЛОЎ:
дыван — саматканае покрыва
закадрыты — закахаць у сябе
крупнык — суп з крупамі
лавка — крама
нагавыцы — штаны
нащо – навошта
пытлюваты — малоць зерне на муку
уручную калоды на дошкі
сундук — камода
тарах-барах — абы як
чоботы — боты
шалапута — несур ёзны чалавек
шкандыба — кульгавы чалавек
шмулько – гразнуля
